ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
«Για τους ανθρώπους της δικής μου εποχής εκείνους που μεγάλωσαν στις δεκαετίες 1940, 1950, 1960 στην Κύπρο του Αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών, αλλά και της ζωντανής φύσης, των ποταμιών, των πλαγιών, των περιβολιών και των υψηλών και καρποφόρων δένδρων, στην Κύπρο του Βυζαντίου, των ιερέων και των ναών, των ιεροψαλτών και των παιδιών – διακόνων εντός του ναού, σ’ αυτή την Κύπρο, την αρωματισμένη από τη φυσική και μεταφυσική υμνολογία «μορφώθηκαν οι βουλές της ποίησής μου» (Κ. Καβάφης). Μορφώθηκε η αισθητική μου αντίληψη και φιλοσοφία και πυρπολήθηκε ο εσωτερικός μου συγκλονισμός, αποτέλεσμα της υπαρξιακής μου διάστασης με τον κόσμο της ονειρικής, της ουτοπικής τελειότητας, καθ’ ότι ο σκληρός, ο βάρβαρος και θηριώδης, άρρωστος πλανήτης μας, δεν προσφέρεται στον έρωτα του κάλλους και της ιερότητας. Αντίθετα, η ηθική του ασχημία απωθούσε την ευαίσθητη και πληγωμένη ψυχή μου. Αντίδοτο προς την ανθρωποφάγο Ησιόδεια αλληλοφαγία, αντέταξα, ως ισχυρά και ακατανίκητα αντισώματα, τα άνω και το εκκλησιαστικό – άνω σχώμεν τας καρδίας – Χριστώ τω Θεώ παραθόμεθα. Η προς τα άνω παράδοση μου ήταν πλήρης και ολοκληρωτική».